P33 Een zware verantwoordelijkheid – Aarnout en Francis Loudon

Boekfragment

Uit: Survivor. Junyo Maru & Pakan Baroe. Willem Punt & Nicola Meinders, White Elephant Publishing, 2019.

“We liepen inderdaad naar een kade, waar het schip Junyo Maru lag afgemeerd. Het was een roestig, verwaarloosd wrak. Veel mensen raakten in paniek bij het idee dat ze aan boord moesten. Zij wisten ook wel dat op zee overal werd gepatrouilleerd door onderzeeërs, die op elk vijandelijk schip schoten. Het lag voor de hand dat wij op zo’n enorm vrachtschip bij uitstek een doelwit zouden zijn. 

Aan boord werden de mensen letterlijk de ruimen in geschopt, om ze zo diep mogelijk in de romp van het schip te jagen. Omdat het met pakweg 40 graden Celsius bloedheet was en er nauwelijks enige ventilatie in die overvolle ruimen was, vielen er mensen flauw. Anderen werden bang of claustrofobisch. Ze probeerden te rouleren met de mensen aan dek, maar dat ging helemaal niet. Elk van die drie ruimen had slechts één smalle trap. Beneden was iedereen aan het duwen en trekken om bij die trap te komen. Mensen deden alles wat ze konden om aan de ellende beneden te ontsnappen.

Op 18 september 1944 voeren we ter hoogte van Bengkoelen. Het was drie uur ’s middags toen ergens midscheeps een flinke explosie plaatsvond. Toen was er plotseling een nieuwe explosie, deze keer recht onder mijn voeten. Er heerste paniek en iedereen was al verzwakt door het gebrek aan eten, drinken en medicijnen. Aan dek werd iedereen gek van angst. In blinde paniek sprongen tal van mensen zonder na te denken van boord. Veel ongelukkigen kwamen echter in het water terecht in de buurt van de gaten die de torpedo’s hadden geslagen. Daar werden ze door de kracht van het binnenstromende water meteen het ruim weer ingezogen.”